Curriculum proceedings and 'leven in Buea'

Dear all,

This is my newest trial version of a bilingual weblog / Dit is mijn nieuwste versie van een tweetalige weblog :) The Dutch version can be found below! I really hope that you're all doing fine and I'm sending you all my best wishes. How am I doing? Just read on... :)

Hellooo there!! How have you been? It's good to be able to talk to you again (although it's always a bit in the one-way sense of course). It seems to be no news that I will have to use the same 'excuse' for my prolongued absence from my blog: sick... again. At least I can be proud of a broad collection of tropical (and less exotic, too) diseases that I've survived once I get home, and an even more impressive list of medication taken, totaling over 30 different kinds, shapes and colors ;)

The fact that I've been sick also means that I haven't been able to do as much work as I wanted to. On the other hand, all of a sudden, things have started to get moving! How cool is it that I can finally announce that I HAVE ACTUALLY HAD THAT CURRICULUM MEETING??? :D :D :D I've waited for it a long, long time, so it was sort-of doomed to be a disappointment (right, if you wait that long you will have such high expectations that it becomes impossible to live up to them) but no, in fact it was a pretty good meeting. And the second one was even better! Result: curriculum will be finished this week, and tomorrow I will go and buy books, Wednesday we'll take the van and recruite pupils, and next week the vocational unit will be up and running again, with a properly done curriculum and... books for English, with shelves to put their stuff on and with a good number of other useful things (rulers, dusters...)!!! This is all thanks to your generous donations! Thank you Michiel, Henk and Sonja, Mark R, mom and dad and to all of you who cannot afford it but do help me hoping!

Unfortunately, I happen not to be the only one suffering from diseases and random viruses - the computers here also have a more than fair share, and the fact that they are not hooked up to the internet does not really help in that matter. One of these pretty viruses has eaten my syllabus!! :mad: Grrrrr! At least that will keep me busy for another good two weeks. And since the time of my departure seems to be running towards rather than away from me (like it used to), I need to start thinking about what I really want to have done before Mark and I are subjecting the whole of Cameroon to a thorough examination :D

A lot more has been going on though. It has been a bit of chaos with the opening of the school again (Jamadianle restarted approximately 6 weeks ago): missing teachers, crying children (germs! hmmmmm!) and dozens of parents all trying to register their child (yes, also this registration is on African timing ;)). Teachers went missing because the government has decided to increase its payment substantially, and the government has recruited the best teachers from private and other non-governmental institutions to serve their schools. Aaargh! This doesn't solve the problems of the lack of teaching materials (blackboards but no chalk etc) and the massive class sizes in government schools, but it did create a challenge for Jamadianle: many teachers have left and new teachers have to be getting used to the special programs of Jamadianle. In this light, volunteers have stepped in as well, to help. Bonnie, a new volunteer from Canada is conducting massive amounts of work on the way that these teachers handle their classes and I myself am doing additional math classes to make sure that the mathematical knowledge of the teachers is up-to-date (at least good enough to be able to teach their pupils).

My surroundings
Well, I guess I should tell you something about my surroundings, too. Yesterday, Mark and I went to the beach in Limbe, and while happily making a picture of the pretty cute goat that was standing there, running into a chicken, meeting a dog with no apparent owner and later on avoiding getting splashed by a duckling washing itself in one of the puddles of my street, we noticed the funny resemblance of our surroundings with children's farms (is that the correct word?)... The best part is, we weren't even surprised! :)

The main street of Buea (there is only one) is paved (asfalt), but most, if not almost all other streets are unpaved. "Unpaved" here ranges from incredibly muddy and bumpy (like the road to Mamfe) to stony and trash belt like. The street in front of the volunteer house that I am living in is a combination: it is very muddy, has many bumps and parts that have been cut away by the rain, and at the entrance has something that truly resembles a trash belt in the sense that you'll be able to find objects ranging from the rather ordinary bags, can and half-eaten food to used condoms, shoes, t-shirts and bra's. If you end up in there at night wearing flipflaps you definitely will want to go and wash your feet!! :)

If it rains (which is does, a lot), the street transforms into a muddy little stream - resembling the ones that I used to be so excited about when I found one at our campsites as a kid: "Look Mum, we've got our own RIVER!" :) We have a complete duck family living around the corner, six ducklings and one mother, and there are a few more down the road. Need I say more? :D It IS a really nice street though, don't get me wrong.

At the side of the road you will find countless little stands selling anything from airtime (in the absence of fixed payphones, people offer their mobile phone for usage against payment) to roasted peanuts, oranges, coconut sweet (cut and fried coconut) and soya. The latter is as far from vegetarian you can get: it's a stick of meat from the fire, and truly quite yummie :)

At night, this scene transforms into a lively and cosy place: the sellers continue until approximately 21.00 or even 22.00, and all the bars open their doors to allow the inhabitants to engage in their favorite way to spend time: drinking Castel (local beer) or Guinness. Everywhere you go, you'll see the little parasols lit up by lamp bulbs indicating someone's presence as a seller, the music of the one trying to outweigh the music of his neighbor. In that sense, it is a bit as if it always is Queen's Day here :) Tiring as it can be with all the noise and activity, it is one of the lively aspects of life here that I am totally going to miss when I go home...!

Well, I just noticed that I've typed a whole bunch and that I just promised that I'd translate all this to Dutch. I guess I'd better start doing that!

Back home there everyone, just remember that I am thinking of you every once in a while and that I hope that you are doing good. Remain healthy, do good things and talk to you later!!

All the best,
Mirte
_______________ DUTCH VERSION _______________

Hallooo daar! Hoe is het met jullie allen? Het is goed om jullie weer te kunnen ‘spreken’ (hoewel het natuurlijk altijd een beetje eenrichtingsverkeer is). Het is een beetje een tweedehands excuus geworden voor mijn lange afwezigheid op mn blog, maar nou ja, ziek dus. Alweer. Ik kan tenminste wel trots zijn op een brede collectie tropische (en ook minder exotische) ziekten die ik overleefd heb als ik weer thuis ben, en een nog indrukwekkendere waslijst medicijnen die ik heb heb geslikt danwel in me gespoten zijn – in totaal meer dan 30 verschillende soorten, kleuren en vormpjes ;)

Het feit dat ik ziek ben geweest betekent ook dat ik niet zoveel werk heb kunnen doen als ik graag had gewild. Anderzijds zijn mijn activiteiten ineens in een stroomversnelling geraakt! Hoe stoer is het dat ik nu eindelijk kan zeggen dat ik mijn LANG VERWACHTE VERGADERING HEB GEHAD??? :D :D :D Ik heb er echt heel, heel lang op gewacht, dus het was bijna gedoemd een teleurstelling te gaan worden (toch, als je zo lang wacht ontwikkel je zulke hoge verwachtingen dat het echt onmogelijk wordt om die tegemoet te komen) maar nee, het was een prima vergadering. En de tweede was nog beter! Resultaat: het curriculum is eind deze week klaar, en morgen ga ik boeken kopen, woensdag gaan we met de minibus de dorpen in om nieuwe studenten te werven en volgende week gaat de vocational unit echt weer beginnen, met een fatsoenlijk curriculum en…met boeken voor Engels, met boeken/gereedschapplanken aan de muur en nog veel meer andere nuttige dingen (bordlinealen, bordenwisser…)!!! Allemaal dankzij jullie vrijgevige donaties! Een ‘special thanks’ voor Michiel, Henk en Sonja, Mark R, pap en mam en allen van jullie die zich geen donatie konden veroorloven maar me wel in gedachten steunen!

Helaas ben ik niet de enige die af en toe een flinke ziekte of virus oploopt – de computers hier krijgen ook een meer dan evenredig deel, en het feit dat ze niet met het internet verbonden zijn helpt daar niet bij. Een van deze schattige virusjes heeft zicht tegoed gedaan aan mijn syllabus!! :mad: Grrrrr! Het houdt me van de straat zullen we maar zeggen, de komende twee weken. Maar aangezien mijn vertrek toch wel hard op me af komt in plaats van ver weg lijkt zoals het eerst altijd deed moet ik eens gaan bedenken wat ik echt nog wil doen hier, voordat Mark en ik Kameroen onveilig gaan maken :D

Maarrrrr… dit is niet het enige, is nog veel meer gaande geweest. Het was een goede chaos met de opening van de school (Jamadianle herstartte ongeveer 6 weken geleden): docenten die weg waren, huilende kids (bacterien! Hmmm!) en tientallen ouders die proberen hun kind op de valreep aan te melden (ook Afrikaanse timing natuurlijk ;)). Docenten zijn vertrokken omdat de overheid ineens besloten heeft de lonen voor haar docenten omhoog te knallen en de beste docenten van prive- en andersoortige niet-overheidsscholen te kapen om de overheidsscholen van goed onderwijsvolk te voorzien. Dit lost nog niet de problemen op met de gebrekkige onderwijsmaterialen (een schoolbord maar geen krijt) en de gigantische grootte van de klassen, maar het scheept Jamadianle wel op met een aanzienlijk probleem: veel docenten zijn weg, en de nieuwe docenten moeten wennen aan het systeem en de onderwijsmethoden bij Jamadianle. Om deze problemen het hoofd te bieden zijn vrijwilligers ook bijgesprongen. Bonnie, nieuwe vrijwilliger uit Canada doet ontzettend veel werk door het helpen van de docenten bij het aanleren van goede didactiek en ikzelf doe extra wiskundesessies om ervoor te zorgen dat de wiskundige kennis van de docenten up-to-date is (in elk geval goed genoeg om hun kids goed onderwijs te kunnen bieden).

Mijn omgeving
Ik dacht, laat ik jullie ook nog eens een wat uitgebreider verhaaltje schrijven over mijn omgeving. Gisteren gingen Mark en ik naar het strand in Limbe, en toen we blij een foto aan het maken waren van een bijzonder schattige geit die daar aan het eten was, we daarna een vriendelijke kip tegenkwamen, vervolgens een hond zonder duidelijke eigenaar ontmoetten en later nog een het water van een zich in een van de plassen van mijn straat wassende eend moesten zien te ontwijken, merkten we ineens de grappige overeenkomst van deze omgeving met een kinderboerderij… En het leukste is, we zijn er nog compleet aan gewend ook!! :)

De hoofdstraat van Buea (er is er maar een) is verhard (asfalt), maar de meeste, als het niet bijna alle straten betreft, zijn niet verhard. “Onverhard” kan varieren van ontzettend modderig en met enorme kuilen en hobbels (zoals de weg naar Mamfe) tot stenig en vuilnisbeltachtig. De straat voor ons vrijwilligershuis is een combinatie van deze factoren: extreem modderig, veel hobbels en bobbles en delen die afgesleten zijn door de regen, en aan het begin een enorme hoop die zwaar doet denken aan de lokale vuilnisbelt in de zin dat je er allerlei random objecten kunt vinden van de redelijk normale zakjes, blikjes, half vergaan voedsel tot gebruikte condoms, schoenen, t-shirts en bh’s. Als je er in het donker op slippers per ongeluk in verzeild raakt wil je echt heeeeel graag je voeten wassen!! ;)

Als het regent (en dat doet het, heel vaak) verandert de straat in een modderig stroompje – het lijkt op de soort waar ik als kind zo opgewonden over was geweest als we er eentje op onze camping hadden: “Kijk mam, we hebben onze eigen RIVIER!” :) We hebben een complete eendenfamilie met maar liefst zes jongen en een waggelende moeder om de hoek, en er wonen er nog een paar verderop… Duidelijk, lijkt me? Begrijp me niet verkeerd, het is WEL een leuke straat!!

Langs de kant van de weg vindt je ontelbaar veel kleine standjes die echt alles verkopen, varierend van beltijd (door de afwezigheid van vaste openbare telefooncellen bieden mensen hun mobiele telefoon tegen vergoeding aan voor gebruik) tot geroosterde pinda’s, sinaasappels, coconut sweet (gemalen en geroosterde kokosnoot) en soya. Dit laatste is verre van vegetarisch: soya is een stokje vlees van de grill, heeeel erg yummie :)

‘s Avonds veranderd het toneel in een levendig, gezellig tafereel: de stalletjes blijven open tot ongeveer 21.00 of soms zelfs tot 22.00, en de bars gaan open om de bewoners hun favoriet vermaak te gunnen: Castel (lokaal bier) of Guiness drinken. Waar je ook gaat zie je parasolletjes verlicht met een kaal peertje, die aangeven dat iemand aan het verkopen is, terwijl de muziek van de een probeert de muziek van zijn buurman te overstemmen. In dat opzicht komt het best wel overeen met Koninginnedag in Nederland :) Vermoeiend als het af en toe kan zijn met al dat lawaai en de bedrijvigheid, het is zeker een van de aspecten van het leven hier dat ik echt zal missen als ik weer naar huis ga…!

Ik had me niet gerealiseerd dat ik zo’n lang stuk had getypt voordat ik bedacht dat ik het ging vertalen!! Nou ja, ik ben nu in elk geval klaar.

Iedereen daar, onthou dat ik af en toe aan jullie denk en ik hoop dat het allemaal goed met jullie is. Blijf gezond, doe goede dingen en spreek jullie later!!

All the best,
Mirte