!!!

Dear all,
[Nederlandse versie onderaan!]

Yeah, we found an internet place! At the moment I am writing from Bamenda, the capital of the North-West province (easily found with google :)). So far we have had a rough but highly adventurous and fun journey!

Our little adventure with the police in Muyuka (see last post) ended rather funny: we went to the police station to get our documents certified (because that just saves us a lot of trouble), but then the whole story of the wrong names came up... the man was (of course) selling at some market in the bush where there was no network, so we paid a police officer's transport to get the signature of the seller on a new paper. Of course this took forever, and it was past closing time when she came back. Fortunately, the commissioner of the police was as friendly to wait for us (and so was his secretary on his command), but such things are just never for free...
We were led into the commissioner's office, and when seated, we were even afraid that he wouldn't sign the papers until we had given him his money. But we were lucky, he signed and then started the show remarking that it was way past closing time and that he could have been home already, accompanied by the subtle remark "where is my whiskey", a clear demand for a bribe. So we decided to give bribing our very first try: regarding the fact that whiskey can be bought in sachets for 100 F, we figured that giving 500 F each (for the commissioner and the secretary) would do, but when we handed over the money they were clearly insulted and even refused to take the money: we should have at least paid 10,000 francs. Well, there was no way that we would pay 10,000 francs, so we could go without paying anything :D

Since it had gotten late already, we spent the night in Banga Bakundu and attempted to wake up early the next morning to travel to Nguti, where we planned to visit Korup National Park. It took some time before we finally got going, and only an hour later we discovered that we needed to get our motor welded, because the luggage was rather heavy and the luggage carrier wasn't happy with this. Halfway the day we reached Kumba without any major trouble. It was only shortly after Kumba that the trouble really begun. It is hard to describe what the road looked like, but let me refer to one of my earliest posts about the Mamfe roads... It should have been dry season in Cameroon, but even in the most remote villages the word "climate change" seems to have infiltrated the communities since the rains have not even closed to stopped yet. The mud on the unpaved, sandy roads leads to interesting things like two enormous trucks being stuck in the middle of the road, potholes of over 2 meters deep and slippery slopes. The good part of traveling here is that the common greeting has become "asha" (sorry) instead of "good afternoon" and that everybody is always willing to help you out, be it by pulling the motor out of the mud, by pointing the right track through a giant puddle of mud or seeing whether you are doing alright.

A countless number of puddles and "suffering" further, it started to get dark and we didn't even seem to get close to our destination, Nguti. Fortunately, we carry a tent, so we could basically sleep anywhere in the mud...

When we had gotten completely stuck in the middle of a "lake" (the motor stopped and did *blub*) and the motor wouldn't start anymore, we were even getting close to desperate. A nice motortaxi stopped (as we had experienced before) and asked what was wrong. After tilting the motor upside down to allow a waterfall of watery mud to come out and 10 minutes of choking and other tries, the motor restarted and we could drive again, but we were exhausted and extremely tired of more mud and puddles. Our two rescuers were called Eugine and Terrence and offered that we could drive with them. Initially, we weren't very excited to continue, but when the passenger of the motor taxi turned out to be able to drive, the situation changed. These guys really wanted to get home the same evening, but didn't have light (which we did), and we just couldn't go on any more. So, Mark and I became passengers and the two strong Cameroonians (who were very experienced with the mud puddles) did the driving for us. We arrived in Manyemen (close to Nguti) approximately 2 hours later, around eight in the evening: tired, exhausted, hungry and extremely muddy. Fortunately Manyemen (a.k.a. Miami) had a good hotel and even better, a bar and food. Fufu and eru all of a sudden tasted like the best food on earth!

The night was great and the morning met us earlier than we hoped. We went out to find spaghetti-eggs (omelette with spaghetti in it, it's great and I'm sure that many of you who will be eating or staying with us in the future will taste it once) and took quite a long time to get the motor repaired, which was almost inevitable regarding the "bad nature of the roads" (standard expression around the South-West province!). We were planning to go to Nguti to visit Korup National Park, but the stories we heard about the roads were so terrifying and it would cost us SO much money to go that we decided against it.

In the beginning of the afternoon, we were ready to find our way to Mamfe (the notorious roads), but I knew that there was a better road (the one we'd taken on the way back with UAC) which everyone recommended us to take as well. The road turned out to be extremely good (well, for SW-province standards, that is) and we had a remarkably (and unexpectedly) comfortable journey. The road went straight through the jungle, so in the end we didn't miss Korup as much anyhow :D

We reached Mamfe just before darkness, and enjoyed our meal and hotel a lot... especially the shower!! :)

***if you can read Dutch, please continue with Mark's weblog at www.markinkameroen.waarbenjij.nu for the stories about Mamfe, Widikum and the journey to Banteng***

*** continuation of Mark's story about the journey to Banteng***

Well, I have a new friend in Buea, Ezekiel, who told me about his village, Banteng, not too far from Mamfe. Since it tends to be more exciting to visit the non-tourist places and places that have been recommended by someone, Mark and I decided to go and visit there. We had gotten a contact of someone, so that we would be shown around a little - really pretty awesome. Now, for the story that follows, only the journey already was worth the trouble, because the place was beautiful.

When we finally reached Banteng after a very long journey, we were placed in a German Missionary and we didn't find the person we were looking for yet. However, we were told that we should hike down to Babong, the quarter where the family of Ezekiel lives.

So the next morning we found some breakfast, packed our bags and left the motor up in Banteng while trekking down to Babong. The place was exceptionally beautiful and we enjoyed the way down very much, although it was a rather strenuous walk over the steep hills. After a lot of asking and sweating, we reached Babong, a tiny little village with two stores, four bottles of Tangui and a grand total of six loafs of bread for sale. Since the family wasn't home yet, the friendly (but non-Anglophone) villagers pointed us to the "hotel", in which we got an empty room without a lock (fortunately we had one with us) and no mattress. Since the village was SO remote and SO small, we were continuously stared at by groups of children who came from school or who would abandon their toys to just stand there and stare at us. To be expected of course, but rather uncomfortable and pretty annoying...

Around the evening, the father of Ezekiel came to the hotel to meet us, but he turned out not to speak English (only his local dialect, as most of the villagers did) so we decided to wait for the man who we had been directed to look for: a person named Jonas. At some point, the owner of the hotel showed up and attempted to charge us 3000 francs to stay there for a night, which was of course a rather high price for a place where they initially didn't even have a mattress and which was flooded by enormous spiders and cocroaches. When arguing, I mentioned that we were sent by Ezekiel, which changed the whole situation, because the man turned out to be the head of Ezekiel's family: "Oh, if you are sent by Ezekiel you don't have to pay at all, then we will just see what you have to offer for the family". Aaaaah!! We didn't mean not to pay anything at all, just a reasonable price! And the statement about the "offer" also worried us a bit. Since he didn't speak English either, we decided to wait until the "Jonas" would show up.

Only a little later, three guys were standing at our door, to pick us up so we could come to the house of Ezekiel's family. We went, a bit nervous about what we had to do. We were led into the family house, were seated on the best bench that was available, got a table with table cloth placed in front of us and were served palm wine. This all went with the traditional sense of it all being official and us being extremely important. After a while, a boy came out with a duck, asking us whether we could eat it. The poor duck was so afraid that it was shitting on my foot, which made the situation slightly more comfortable because we could all laugh together. Well, we knew that it is highly impolite to refuse food here, so after some consideration we decided to accept. Of course, this forced us to remain seated there until the duck was fully prepared - MISTAKE!!! It was SO awkward, just sitting there in the middle of an empty room with people that you do not know and cannot understand, hoping that you will not make a horrible cultural mistake...

The "Jonas" still hadn't shown up, so at some point I decided to just ask whether he was still coming or not. It turned out that the Jonas HAD ALREADY BEEN SITTING THERE ALL THE TIME, but he just was a lot younger than we had expected! This Jonas was maybe 13 at the most, and although he did speak English, we were pretty sure that this could not be the person that we were looking for. So, I showed the paper, but well yes, this was indeed Ezekiel's father. Hmmmmm. In the end we looked up the paper that he had given me, and there was the fatal mistake: the names were ALMOST the same, but not quite. The Jonas that we had been referred to lived up the hill in Banteng, and was the head of the COMPLETE family. We weren't even meant to sit there! We ended up calling Ezekiel (standing at a certain little spot with our ears against a wall because that was the only place were the village had connection), who explained who we were and why we were there. This cleared up the situation a lot, and fortunately the duck was ready when we came back. The meal was delicious (but still rather awkward), and we debated for a long time among ourselves whether our bottle of wine that we had brought would be enough. In the end we decided that we should just leave it the way it was.

After a good night's rest, we climed all the way up again to reach Banteng. In the end, everything turned out to be all right. A small mistake, big adventure.

More stories next time! For the ones who have been asking: Mark and I will be returning on December 19 around 14.00. More information about our flight follows, first we will travel and experience!!!

All the best,
Mirte


______________________________ Nederlandse versie _______________________

Wihaaa, we hebben een internet cafe gevonden! Op het moment schrijf ik vanuit Bamenda, de hoofdstad van de noordwest provincie (makkelijk te vinden met google :)). Tot nog toe hebben we een ruige maar onwijs avontuurlijke en leuke reis gehad!

Ons avontuurtje met de politie in Muyuka (zie laatste post) eindigde enigszins grappig: we gingen naar het politiebureau om de documenten gecertificeerd te krijgen (dat scheelt nou eenmaal een hoop gedoe), maar toen kwam dus dat hele verhaal met die verkeerde namen... de man was (natuurlijk) ergens op een markt in de bushbush waar aan het verkopen, dus we betaalden het transport voor een politieagente om een handtekening te bemachtigen op het nieuwe papiertje. Natuurlijk duurde dit eindeloos, dus was het al na sluitingstijd toen ze weer terug was. Gelukkig was de commissaris van de politie zo vriendelijk om op ons te wachten (en zo ook zijn secretaresse op zijn bevel), maar dat soort geintjes zijn natuurlijk nooit gratis...

We werden de kamer van de commissaris binnen geleid, en toen we zaten waren we zelfs even bang dat we de papieren niet zouden krijgen tot we de man zijn geld hadden gegeven. We hadden geluk, de kerel tekende en toen begon de show met de opmerkingen dat het wel erg ver na sluitingstijd was (1 uur), dat hij al thuis had kunnen zijn, vergezeld door een subtiele "waar is mijn whisky", een duidelijke vraag naar een bribe. Dus we besloten om voor de eerste keer over te gaan op smeergeld: gezien het feit dat whisky in zakjes gekocht kan worden voor 100 F dachten we dat 500 franc elk (voor de commissaris en zn secretaresse) wel voldoende zou zijn, maar toen we met het geld over de balk kwamen bleek dat ze ernstig beledigd waren, ze namen het geld niet eens aan: we hadden op zn minst 10,000 franc moeten geven. Nou, er was echt no way dat we 10,000 franc gingen betalen, dus we mochten gaan zonder iets te betalen :D

Omdat het al laat was geworden overnachtten we in Banga Bakundu en probeerden we de volgende morgen vroeg weg te gaan om naar Banga Bakundu te gaan om Nguti te kunnen bereiken, vanwaar we naar Korup National Park planden te gaan. Het kostte wat tijd voor we eindelijk op weg waren, en slechts een uur later ontdekten we dat we de motor moesten laten lassen omdat de bagage nogal zwaar was en de bagagedrager bleek hier niet gelukkig mee. Halverwege de dag arriveerden we in Kumba zonder verder ernstig oponthoud. Het was kort na Kumba dat de problemen echt begonnen. Het is moeilijk om te beschrijven hoe de weg eruit zag, maar laat ik verwijzen naar mijn eerdere verhaal over de wegen naar Mamfe... Het had droogseizoen moeten zijn in Kameroen, maar zelfs in de meest afgelegen dorpen lijkt het woord "climate change" te zijn doorgedrongen in de gemeenschappen aangezien de regen nog niet eens lijkt te gaan stopppen. De modder op de ongealsfalteerde zandwegen leidt tot interessante verschijnselen zoals twee enorme vrachtwagens die in het midden van de weg vast zitten, gaten in de weg die meer dan 2 meter diep zijn en de meest glibberige hellingen. De goede kant van hier reizen is dat de standaard groet is veranderd in "asha" (sorry) in plaats van "goede middag" en dat iedereen altijd bereid is om je te helpen, zij het door de motor uit de modder te trekken, het juiste pad door een gigantische modderpoel aan te wijzen of door te stoppen om te checken of alles goed met je is.

Ontelbare modderpoelen en "lijden" verder begon het donker te worden en we leken niet eens in de buurt van onze bestemming Nguti te komen. Gelukkig hebben we een tent bij ons, dus we kunnen in principe in elke modderpoel overnachten...

Toen we compleet vast waren komen te zitten in het midden van een moddermeer (de motor stopte en deed *blup*) en de motor niet meer wilde starten begonnen we toch wel een beetje hopeloos te worden. Een aardige motortaxi stopte (zoals we eerder hadden meegemaakt) en vroeg wat er scheelde. Na de motor ondersteboven getild te hebben om een waterval van modderig water uit de motor te laten stromen en 10 minuten proberen de morrelen met de "choker" deed de motor het weer en konden we weer rijden, maar we waren uitgeput en het vooruitzicht van meer modder en plassen extreem zat. Onze twee redders heetten Eugine en Terrence en boden aan dat we wel met hen konden reizen. In eerste instantie hadden we daar niet zoveel trek in, maar toen bleek dat de passagier motor kon rijden veranderde de situatie. Deze mannen wilden heel graag deze avond nog thuis komen, maar ze hadden geen licht (en wij wel), en wij konden op onze beurt gewoon niet meer. Dus werden Mark en ik passagiers en de twee sterke Kameroenezen (die al veel ervaring hadden met de modder en plassen) deden het rijden voor ons. We kwamen ongeveer twee uur later in Manyemen (dichtbij Nguti) aan om ongeveer acht uur 's avonds: moe, uitgeput, hongerig en ongelofelijk modderig. Gelukkig had Manyemen (a.k.a. Miami) een goed hotel, en des te beter, een bar en eten. Fufu en eru smaakten opeens echt als het allerbeste eten op aarde!

De nacht was heerlijk en de ochtend kwam eerder dan gehoopt. We gingen op zoek naar een spaghetti-ei (omelet met spaghetti er in, het is heerlijk en ik ben ervan overtuigd dat degenen die bij ons komen eten of overnachten in de toekomst het nog wel eens zullen krijgen) en het duurde best lang voordat de motor gerepareerd was, wat natuurlijk onontkoombaar was gezien de "bad nature of the roads" (de standaard uitdrukking hier in de Zuid-West provincie!). We waren van plan om Korup National Park te bezoeken, maar de verhalen over de wegen waren zo angstaanjagend en het zou ons ZO veel geld kosten dat we het maar hebben laten zitten.

Aan het begin van de middag waren we eindelijk klaar om op weg te gan naar Mamfe (de beruchte wegen), maar ik wist dat er een betere weg was (die ene die we op de terugweg met UAC hadden genomen) die iedereen ons ook aanraadde. De weg bleek ontzettend goed te zijn (nou ja, naar ZW provincie-standaard dan) en we hadden een opmerkelijk (en onverwacht) comfortabele reis. De weg ging dwars door de jungle, dus uiteindelijk misten we toch niet zo heel veel Korup :)

We bereikten Mamfe kort voor het donker werd en genoten van onze maaltijd en ons hotel... vooral van de douche!! :)

***het verhaal wordt vervolgd op www.markinkameroen.waarbenjij.nu met verhalen over Mamfe, Widikum en de reis naar Banteng***

*** vervolg van Mark's verhaal over de tocht naar Banteng ***

Wat we ook hebben meegemaakt, het was een heel avontuur en alleen al de uitzichten waren alle pijn en moeite waard!!!

Toen we wakker werden en hadden ontbeten pakten we onze tassen en lieten we de motor op de berg van Banteng terwijl we zelf naar beneden gingen lopen, naar Babong, want ons was verteld dat Ezekiel's familie daar woonde. De vallei was ongelofelijk mooi en we genoten van de tocht naar beneden, ook al was het nogal zwaar over de steile hellingen. Na een hele hoop vragen en zweten bereikten we Babong, een iniminieplaatsje met twee winkels, vier flessen Tangui en in totaal zes broden te koop. Omdat de familie nog niet thuis was, leidden de vriendelijke (doch niet-Engelssprekende) dorpelingen ons naar het "hotel", waar we een lege kamer zonder slot (gelukkig hadden we er nog een bij ons) en zonder matras. Omdat het dorpje ZO klein en ZO afgelegen was werden we continu aangestaard door groepjes kids die van school kwamen of spontaan hun speelgoed in de steek lieten om ons aan te staren. Te verwachten natuurlijk, maa vrij oncomfortabel en best wel irritant....

Tegen de avond kwam de vader van Ezekiel naar het hotel om ons te begroeten, maar hij bleek geen Engels te kunnen spreken (alleen zijn dialect, zoals de meeste dorpelingen) dus we besloten te wachten op de man naar wie we moesten zoeken, genaamd Jonas. Op een gegeven moment kwam de eigenaar van het hotel ook, en probeerde ons 3000 te laten betalen om er een nacht te slapen. Dat was natuurlijk veel te veel voor een hotel waar eerst niet eens een matras was en waar het krioelde van de kakkerlakken en spinnen... Toen ik erover in discussie ging noemde ik dat we door Ezekiel gestuurd waren, en dat veranderde de hele situatie, want de man bleek het hoofd te zijn van Ezekiel's familietak daar" "Oh, als je door Ezekiel gestuurd bent, hoef je helemaal niets te betalen, we zien wel wat je mee hebt gebracht voor de familie..." AAAAAAH!! We wilden best wel betalen, maar geen belachelijke prijs! En de opmerking over "wat je hebt meegebracht" maakte ons ook wat ongerust... Omdat ook deze man geen Engels sprak besloten we te wachten op de "Jonas".

Korte tijd later stonden er drie jongetjes voor onze deur om ons mee te nemen zodat we naar het huis van Ezekiel's familie konden. We gingen, zij het een beetje nerveus wat we nou precies met de situatie aan moesten. We werden het huis binnen geleid, alwaar we de beste bank, een tafel met tafelkleedje, en palmwijn kregen. Dit ging natuurlijk allemaal met de traditionele officieelheid en het idee dat wij ongelofelijk belangrijk waren. Brrrr. Na een poosje kwam een jongetje met een eend aanzetten, met de vraag of we die konden eten. De arme eend was zo bang dat hij op mn voet schijtte, en dat brak het ijs een beetje omdat we toen even met zn allen erom konden lachen. We weten dat het ontzettend onbeleefd is om eten te weigeren hier, dus na enig beraad besloten we het maar te accepteren. Natuurlijk verplichtte dit ons ertoe om nog UUUREN te blijven zitten tot het stomme beest klaar was - FOUT!!! Het was zo ongemakkelijk, daar zitten in een soort lege kamer met mensen die je niet kent en niet kunt begrijpen, en maar hopend dat je geen verschrikkelijke culturele fouten maakt...

De "Jonas" was er nog steeds niet, dus op een gegeven moment besloot ik maar eens te vragen waar hij was en of hij nog zou komen of niet. Het bleek dat de Jonas AL DE HELE TIJD IN DE KAMER HAD GEZETEN, maar hij was gewoon een stuk jonger dan we hadden verwacht! Deze Jonas was hooguit 13 jaar oud en hoewel hij wel Engels sprak waren we er vrij zeker van dat die niet de persoon was die we zochten. Dus, ik liet het visitekaartje zien, maar ja, dit was wel echt Ezekiel's vader. Hmmmmm. Uiteindelijk besloten we het papiertje te bekijken dat Ezekiel voor me geschreven had, en daar was de grote fout: de namen waren BIJNA hetzelfde, maar niet helemaal. De Jonas die we zochten woonde BOVENAAN de berg, in Banteng, en hij was het hoofd van de COMPLETE familie. We hadden hier niet eens moeten zijn! We belden uiteindelijk Ezekiel maar op (staand tegen een muur op een bepaalde plaats waar ze wel connectie hadden in het dorp), die de familie even uitlegde wat er precies aan de hand was en waarom we daar waren. Dit maakte het allemaal wat makkelijker, en gelukkig was de eend klaar toen we terug kwamen. De eend was heerlijk (maar nog steeds erg ongemakkelijk) en we hebben lang gedacht wat we nou moesten omdat we alleen een fles wijn hadden (is het wel genoeg?). Uiteindelijk besloten we dat het maar zo moest zijn.

Na een nachtje rust klommen we helemaal terug en bereikten we Banteng. Uiteindelijk kwam het allemaal goed. Een klein foutje, groot avontuur.

Meer verhalen volgende keer!!
Liefs,
Mirte