Een eerste geluid vanuit mn nieuwe stekkie :)

Beste allemaal,

Ik heb zojuist mijn eerste verbinding met internet kunnen maken, zoals je ziet. Ik hoop dat mijn berichtjes ook daadwerkelijk aan gaan komen zo direct, maar dat zullen we zo zien.

Na een wat moeizame vlucht kwam ik wat misselijk en gaar aan op het vliegveld, waar ik gelijk werd opgevangen door Henri de projectcoordinator en Bram de Nederlandse vrijwilliger. Tegelijkertijd met mij bleek een Zwitsers meisje (Petra) aan te komen, met wie ik samen in het vliegtuig had gezeten zonder het te weten.

Omdat ik toch niet helemaal lekker was moest ik gelijk naar bed (het was ook al half elf, allang kindertjesbedtijd geweest natuurlijk) en toen heb ik wel even flink genoten van mijn nachtrust.

De volgende ochtend realiseerde ik me nog niet dat er tijdverschil was (ik wist het wel, maar was nog te slaperig) en daardoor schrok ik me lam toen het al kwart over acht was, terwijl breakfast om acht uur zou zijn. Het bleek een uur vroeger te zijn, dus alles ging prima.

Na een lange introductie door Henri over de normen en waarden, doelen en dromen van de school, gingen we ons voorstellen in alle klassen. De kinderen wordt hier gelijk aangeleerd om ons geen "white man" te noemen, maar "volunteer" of "auntie Petra" en "auntie Mietta" (dat ben ik dus, die uitspraak gaat niet meer goed komen :) ) De kinderen zijn echt ontzettend schattig (hoeveel zouden er in een tas passen om mee te nemen? ;) ) en ook wel heel aanhankelijk. Soms kun je gewoon echt niet lopen omdat er twintig kinderen aan je benen en armen hangen...

Het is best moeilijk om te zien wat je precies kunt gaan doen hier, dus ik ben eerst begonnen met mee te lopen in de klassen. Dan wordt ineens duidelijk dat er bijvoorbeeld WEL een curriculum is voor de lagere school (wat eigenlijk ook best logisch is), opgesteld door de Kameroenese overheid. De woodworkshop en de vocational training unit, die opgezet is voor kansarme kinderen die wel basisonderwijs hebben gehad (min of meer) en daarna een beetje tussen wal en schip zijn gekomen, heeft daarentegen geen curriculum. Voor deze kinderen is een HIV/AIDS voorlichting ook heel nuttig, omdat ze precies de leeftijd hebben om sexueel actief te worden en er nog niets voor hen geregeld is op dit gebied. Ik ga daar me dus waarschijnlijk mee bezig houden, maar daar moet ik nog over overleggen met de voorzitter (mr. Orock) en de projectcoordinator Henri. Dat komt volgende week.

Ik heb een eigen kamer in het vrijwilligershuis, met een bed en een stoel, verder niets. De vrijwilligers die er nu al zitten hadden het helemaal voor ons gedweild, de bedden opgemaakt en klamboes opgehangen (lief!). Zonder vervelend te willen zijn (maar dat kon heel makkelijk) gaven we toch de voorkeur aan onze eigen, geimpregneerde klamboes, is toch veiliger. Het was best prettig om in zo'n veilig tentje te liggen terwijl de muggen gretig er tegenaan zoemden :)
Ik heb mijn kamer opgevrolijkt met foto's en kaarten van jullie, dat maakt het allemaal een stuk leuker en gezelliger, want het is wel een beetje kaal. Gelukkig ben je er ook niet veel en zijn de mede-vrijwilligers erg leuk gezelschap.

De mensen zijn hier gewoon ALLEMAAL arm lijkt het wel. De straten liggen bijna zonder uitzondering vol met troep, echt niet te geloven. Tasjes, schoenen, ondergoed, blikjes, plastic... noem het en het ligt er. Mensen geven er ook minder om lijkt het. Echt jammer als je een natuurlijke omgeving hebt die zo mooi is als deze: palm- en bananenbomen, een geweldige vulkaan die je op de achtergrond ziet opdoemen, allerlei vogels, vlinders en bloemen.

Iedereen begroet je ook: "good afternoon" enzo... je moet gewoon teruggroeten, maar dat was echt wel even wennen. Het is ook elke keer "how are you doing" en dan moet je maar gewoon antwoorden, is wel echt een beetje vreemd. Mensen zijn wel oprecht vriendelijk, en ze heten je allemaal welkom. Zeker als ik vertel dat ik er 8 maanden ga zijn willen ze alles over hun land vertellen en ze zijn er best trots op: "you'll love it here" :) Ik denk het ook wel moet ik toegeven.

Ik heb nu zoveel indrukken dat ik niet zo goed weet wat ik nog meer op moet schrijven, het wordt ook een beetje een hak-op-de-tak verhaal. Ik hou het hier even bij en dan schrijf ik binnenkort wel weer een update. Morgen zijn we uitgenodigd voor een traditionele bruiloftsceremonie, dus er komt vast weer wat interessants om te vertellen! :D

Bedankt voor al jullie lieve reacties, het ga jullie goed en tot mails/blogs/etc!

Het allerbeste en knuffels waar van toepassing,
Mirte

P.S. Het ontvangen van oproepen en berichten is gratis, dus feel free als je me wilt spreken :).
P.P.S. Ik woon in Buea (NIET in Muyuka) en de post doet er hier minstens twee maanden over schijnt het.