De Mt Cameroon overleefd!

Lieve allemaal,

Bedankt voor jullie reacties op mijn vorige posts, leuk om te lezen! Inmiddels ben ik weer compleet gezond, op hevige spierpijn na (maar ik weet niet of je dat nou echt een gebrek aan gezondheid kunt noemen) omdat ik de Mount Cameroon bedwongen heb! Jaja, gisteren zijn Petra, Anna en ik teruggekomen van een lange tocht over de hoogste berg in West-Afrika. Zaterdagochtend gingen we om 7 uur weg (nou ja, dat was de planning in black man time, dus het werd kwart over acht voordat we weg waren, maar toch...), bepakt en bezakt met slaapzakken, tent, eten en warme kleding, waarvan niets overbodig zou blijken.

We begonnen de hevige eerste klim van zo'n 2 km door land van boerderijen, maar kwamen al snel in het bos terecht. Een ervaring op zich, want het is natuurlijk wel een tropisch bos, kwijl ende zwijmel. Hoewel het in het begin moeilijk was om een goed ritme te ontwikkelen lukte het me na een poos toch om mijn adem op gang te krijgen en zo kwamen we na een paar uur volledig bezweet aan bij hut 1, waar we onze lunch nuttigden om half elf. De klim ging verder en werd steeds steiler, waarna we door een "savanna" kwamen - de opgedroogde lava van de vulkaan werd steeds zichtbaarder tussen de polletjes gras door (ja, Mt Cameroon is een vulkaan, voor het laatst uitgebarsten in 2004). Het was erg steil, veel klimmen over rare hobbeltjes gras en soms je evenwicht verliezend over de afbrokkelende, vreemd gevormde steenhoopjes. In tegenstelling tot veel van de bergen die ik al eerder heb beklommen moest je vaak gewoon bijna recht omhoog klimmen, en elke 'top' die je bereikte verschafte alleen maar uitzicht op een nog hoger gelegen top... frustrerend.

Het was zowel lichamelijk als mentaal best een uitputtende uitdaging: eigenlijk was ik nog niet van plan geweest de Mt Cameroon te gaan beklimmen zo snel na mijn aankomst, ik had eerst van alles willen doen, me goed willen voelen over mijn gedane werk en dan tevreden vakantie willen vieren, maar het gevoel van tevredenheid zal wellicht pas komen op het moment dat ik weg ben en terug kan kijken op het uiteindelijke resultaat van mijn inspanningen hier. Het was een moeilijke keus: nu de berg op met Anna (Canadese) en Petra (Zwitserse), nog net voor het regenseizoen echt volledig losbreekt, of wachten tot november en de rest van de zomer waarschijnlijk niets meer kunnen ondernemen vanwege de regen. Uiteindelijk beklom ik de berg met een enorm schuldgevoel dat ik eigenlijk aan het werk had willen zijn (ook al waren het national holidays) en dat ik er nog niet klaar voor was om "op vakantie" te gaan, dus moest ik dat mezelf eerst maar eens vergeven. Na lang wikken en wegen en toen we eenmaal hut 2 hadden bereikt, waar we de nacht door zouden brengen, kon ik voor mezelf concluderen dat ik nou eenmaal op de berg zat, er toch niet meer vanaf kon, ik er maar van moest genieten (het eigenlijk ook best wel heel mooi was) en bovendien dat ik er per slot van rekening pas drie weken ben en ik waarschijnlijk zal moeten leren leven met een andere standaard van waardering voor werk dan ik gewend ben.

Van de week heb ik eigenlijk al best een paar dingen gedaan: overleg gehad over de nieuwe database in Access waarin de records van alle kinderen ingevoerd gaan worden, zodat de voortgang van de kinderen maandelijks bijgehouden kan worden en doorgegeven gaat worden aan de volgende docent, een training voor de docenten op poten gezet (in juni gaat het gebeuren), iemand geleerd hoe je met Access moet werken zodat hij nu ook zelf het formulier kan maken wat ik had geproduceerd, meegedacht over sponsorprogramma's, Engels gegeven voor de vocational unit (ook al was dat een ongelofelijke uitdaging, daarover zo meteen meer)... eigenlijk toch wel wat. Het gaat alleen zo VERSCHRIKKELIJK LANGZAAM. Bloed onder mn nagels vandaan, engeltjesgeduld, veel wachten.

Vorige week schreef ik het al, materiaalgebrek is simpelweg een groot probleem. Een docent moet hier soms de klas even laten zitten zonder iets te doen of begeleiding om een pen te gaan halen, omdat die niet zo overvloedig aanwezig zijn dat elke docent een x aantal werkende pennen tot zijn/haar beschikking heeft. Ik heb ook een aantal examens overgepend in de (tweede- of derdehands) schriftjes van de leerlingen bij gebrek aan een werkende kopieermachine en de behoefte aan geschreven toetsen voor alle leerlingen. Op zo'n moment zou je willen dat je even het kopieerapparaat kon fixen, of even bij de buren kon gaan kopieren. Dat zou technisch gezien kunnen, behalve dat je dan 25 franc per printje betaald, wat niet overdreven veel is maar hier absoluut niet te veroorloven (en niet opgenomen in het budget).

Zo gaat het met veel dingen. Een door een virus geinfecteerde computer (wat dagelijks voorkomt, omdat ze de antivirus software niet dagelijks kunnen updaten) kan bijvoorbeeld zorgen dat iemand van de dagelijkse staff een uur niet verder kan omdat de computer in gebruik is en ze echt op de computer moeten werken. Bestanden raken om de haverklap geinfecteerd met virussen, waardoor het opnieuw moet worden gemaakt... inefficientie ten top, en er is heel weinig aan te doen omdat er simpelweg een tekort is aan computers, er geen internetverbinding is en ook niet zomaar geld om daarin te voorzien.

De school krijgt een nieuwe plaats - genaamd het Star Project - buiten de stad in een groene omgeving waar de kinderen ook genoeg speelruimte hebben. De vocational unit wordt hier van de zomer naartoe verplaatst omdat Bram en Rosemarie fondsen hebben verworven om de bouw van de lokalen voor de vocational unit te financieren. Vijf lokalen zijn inmiddels gebouwd, maar de rest van de school wacht nog op donaties waarmee de bouw van de rest van de school kan worden gerealiseerd. Als je ziet hoeveel het scheelt, en wat een kick het de mensen van de vocational unit hier geeft dat ze eindelijk weer ruimte zullen hebben om praktijkonderwijs te gaan volgen in een ruimte waar ze zich kunnen concentreren, zou je spontaan je bankrekening willen leegstorten om hetzelfde te doen voor de rest van de school. Ik vind zelf dat UAC het erg goed doet: United Action for Children zelf draait de school en de vocational unit met de inkomsten uit het schoolgeld van de kinderen hier. Voor alles wat er verder aan 'nieuwe' dingen bij komt kijken moet eerst budget worden gemaakt, wat vooral voortkomt uit donaties en funds die worden geregeld via allerlei organisaties (waar Mr. Orock trouwens echt een bizar talent voor heeft), maar aan geld blijft voorlopig nog steeds een tekort om de school te kunnen bouwen. Pas als ze alles binnen hebben om de bouw klaar te krijgen kan UAC zeggen volledig onafhankelijk te opereren van haar zusterorganisaties... money makes the world go round, het is nou eenmaal zo.

Ik moet mezelf hier nog zeven maanden onderhouden, dus ik weerhoud mezelf van deze neiging, maar alle donaties zijn van harte welkom en maken meer verschil dan je in Nederland ooit zou kunnen vermoeden. Dus, laat het me weten als je wat zou kunnen en willen bijdragen, we kunnen samen kijken waar je voorkeur naar uitgaat en ik zal er persoonlijk op toezien dat het goed besteed wordt, hoewel ik er geen enkele twijfel aan heb dat voor welk van UAC's vele projecten geld wordt ingezet, het altijd een kind hier ten goede komt op een best al wel heel duurzame manier.

Tot zover even mijn financiele overwegingen en mijn terugblik op mijn eigen werk. Ik was op de vulkaan!! Na een interessante ervaring met het koken (op een vuurtje met 1 pannetje pasta gaar zien te koken in een tomatensaus, wat bijzonder goed lukte naar omstandigheden en natuurlijk heerlijk smaakte na een dag hevige fysieke arbeid) was de nacht lang en koud. Ik moest heeeeeeel nodig naar de wc, maar was bang mijn enkel te gaan breken over de stenen, waardoor ik de hele nacht een pijnlijke buik gehad heb. De ochtend was dan ook een aangename verlossing.

Na havermout (oooooh wat is dat HEERLIJK als je een paar weken geen vezel tegen bent gekomen!) en thee gingen we op weg naar de summit (top) van de vulkaan. We zaten al boven de wolken, maar kwamen om de haverklap verdwaalde wolken tegen die ons het leven zuur maakten omdat het ontzettend koud en nat was, en ook nog eens winderig. Het was zwaar, vooral door mijn slaapgebrek, en door de kou. Toen ik op de top stond was ik alles heel even vergeten... hoe koud het ook was (jas, trui en nog rillen!), daar stond ik dan op het hoogste punt in West Afrika! Een kleine twintig minuten later waren we al een meter of 700 lager omdat we al rennend en springend achter onze 'gids' (die een simpele porter bleek te zijn) aan hobbelden: rennen was veiliger en sneller beweerde hij. Het was wel waar dat je minder snel viel, maar het kon niet voorkomen dat we allemaal verschrikkelijke pijn in onze knieen kregen van het opvangen van de klappen, en ik heb nog steeds pijn in mijn tenen van alle keren dat ik mijn voeten heb gestoten.

Het landschap dat elke keer veranderde was bizar, en hoewel ik absoluut niet te genieten was (ik had het gehad, de guide vroeg om de twee minuten of ik niet moest rusten en dat werkte op mijn zenuwen, net als Anna die om de seconde riep hoe goed ze zich vandaag voelde en dat ze het zoveel makkelijker vond dan gisteren... grrr!!) slaagde ik erin mezelf te bedwingen en tegen de tijd dat we een complete eindeloos lijkende oceaan van lava overgestoken waren en aan onze lunch konden beginnen was ik weer ontdooit, zowel letterlijk als figuurlijk. Helaas bracht dat een pijnlijke verrassing met zich mee: onze porters hadden een shortcut genomen en hadden onze lunch, die zij bij zich hadden, dus al naar Man's Spring gebracht waar we pas aan het eind van de middag aan zouden komen. Degenen onder jullie die me een beetje kennen zullen weten dat zoiets NIET goed valt bij mij, maar de pinda's (proteins, according to Anna) deden wonderen en na een foto van Duckmans-de-mascotte-van-oma op de rots (zie foto als het uploaden gaat lukken) waar we erg veel lol om hebben gehad was het weer okee.

Na de zee van onmogelijk gevormde lavablokken waar we overheen moesten klimmen, wat echt heel zwaar was geweest voor de lunch, was het graslandschap een welkome afwisseling. Het land was iets minder steil en het was makkelijker om je balans te houden. We kwamen langs 'ELF point' (het radiostation), wat een mooi moment opleverde toen Petra begon te giechelen en met moeite 'hotdog' uitbracht, waarna ze uitlegde dat het huisje haar deed denken aan een hotdogkraampje. Op dat moment was het grappig, echt waar.

Het meest imponerende moment van de reis was de nog rokende vulkanische krater (van 1999) waar je de zwaveldamp nog kon ruiken. De kraters zijn enorm, en we hebben er eentje van dichtbij bekeken. Die heeft vervolgens Petra's petje opgegeten, wat we maar als offer hebben beschouwd. De kraters mondden uit in een zwarte woestijn van kleine zwarte gestolde magmadeeltjes, waar je een beetje in wegzakte. Door de grote kraters en de vreemde woestijnachtige omgeving leek het wel of we op de maan waren geland (waar ik natuurlijk in mijn enthousiasme en vermoeidheid een beschamende historische fout maakte, iets met een Neil - de rest moet je er maar bij bedenken :D).

Na de zandwoestijn kwamen we weer terug in de soort savanna, maar nu was er meer zwart 'zand' - een soort verlenging van de woestijn, maar dan met begroeiing (is dit te volgen...? Whatever). Het duurde niet zo heel lang meer voordat we het kamp hadden bereikt, precies op de rand van het bos gelegen. Dat was maar goed ook, want mijn tenen begonnen het behoorlijk te begeven en onze huid werd 'crispy' zoals Anna het zo mooi uitdrukte. Na onze avondmaaltijd besloten we nog even de berg op te gaan om de zonsondergang te bekijken, maar toen we terugkwamen wachtte ons een bijzondere verrassing: onze gids was helemaal overstuur. We hadden nooit de berg op mogen gaan zonder hem of zonder zijn toestemming, omdat de berg beheerst wordt door de goden en deze kunnen geven en nemen waar het hen belieft. Zeker het feit dat we eten mee hadden genomen was een verschrikkelijke fout. Hij vroeg of we iets hadden geofferd, en natuurlijk hadden we dat niet, dus we zeiden ook maar eerlijk van niet. Dat was maar goed ook, want als we dat wel hadden gedaan hadden we een groot probleem gehad. Was voor ons een vreemde redenatie, maar gelukkig pakte het in ons voordeel uit :) Uiteindelijk konden de effecten nog achteraf komen, maar omdat we niets echt verkeerd hadden gedaan kon hij wel met de goden communiceren en hen om vergiffenis vragen, en dan zou het goed komen.

We hebben heerlijk geslapen in onze absoluut niet waterdichte tent - de goden hadden ons makkelijk terug kunnen pakken met een fikse regenbui maar waren ons blijkbaar goed gezind. Na een flink bord havermout hebben we een glibberige afdaling met veel vallen en opstaan door een heuse jungle doorstaan. Het was net Jurassic Park... ongelofelijk mooi, indrukwekkend, tropisch. Het is helaas nog niet zo gelukt met de foto's, probeer het snel nog een keer, dan kun je t zelf zien. Uiteindelijk na uren struikelen en worstelen door de glibberige grond en honderden meters afdaling waren we dan toch aangekomen. Een koude douche was nog nooit zo welkom!! Emilia (de vrouw des huizes) had een speciale krachtvoedsel-lunch gemaakt, die met genoegen is verorberd. Al met al was het het allemaal waard, en voelde ik me stukken beter toen ik eenmaal terug was. De top gemastered, een mentale brug overwonnen.

In de tijd ervoor is ook nog een heleboel gebeurd natuurlijk. Ik kan niet van alles verslag doen, maar een kleine samenvatting moet nog kunnen in mijn resterende 5 minuten. Naar de traditionele bruiloft ben ik niet meer geweest, omdat ik mijn wekelijkse ziekbed blijkbaar natuurlijk gezien op zaterdagen plan. Daarentegen ben ik wel naar een verjaardagsfeestje geweest, wat van hetzelfde laken een pak is. Het zou om 6 uur beginnen en begon, keurig volgens black man time, om 11 uur (allebei 's avonds, that is). Het programma duurde for-e-ver. Echt verschrikkelijk. Om twee uur 's nachts waren we uitgeput en konden we pas gaan... tot zover verjaardagen hier voor mij!!!

Ok, ik moet nu echt weg. Ik ben morgen terug met een kleine aanvulling, o.a. over microfinance.

Liefs voor allen!!
Mirte