Life in Buea

Lieve allemaal,

Ik zou nog even terugkomen op de rest van mijn avonturen hier, helaas is "morgen" niet meer gelukt, maar binnen de week lijkt me nog wel binnen black man time ;)

Ik zal ns proberen een kleine overview te geven van antwoorden op vragen die jullie de afgelopen tijd hebben gesteld...

Henk, ik ben niet meer naar de traditionele bruiloft geweest omdat ik ziek werd die zaterdag (zoals inmiddels in mijn systeeem geslopen bleek te zijn, met als gelukkige uitzondering gisteren, dus er is goede hoop!). Het verjaardagsfeestje waar ik over schreef was echter ongeveer van hetzelfde laken een pak, heb ik begrepen. Alles gaat namelijk volgens een vast programma, zoals te verwachten beginnend met gebed, gevolgd door het voorstellen van de gasten. Bij het voorstellen van de gasten worden de "guests of the high table", kortom, de belangrijkste gasten, naar voren gehaald en gaan op de foto met het echtpaar c.q. de jarige. Bij de verjaardag volgde vervolgens een heel lange speech, die niet zo lang had hoeven zijn als de microfoon niet om de minuut uitviel, waardoor de hele speech weer opnieuw begonnen werd. Na een van de vele lange intermezzo's waarin ik op deze verjaardag werd vermaakt door een dronken kerel die naast me allerlei informatie over Kameroen en de jarige in kwestie mijn oor in schetterde (vermengd met opmerkingen over dat ik mooi was en dat het geen probleem is hoor, dat ik een vriend heb...) was het tijd voor een "light refreshment": een handje nootjes en een (zeer welkom) glaasje palmwijn. Het programma vorderde gestadig met een nieuwe speech, het snijden van de verjaardagstaart (waarvan natuurlijk foto's gemaakt moesten worden, waar wij als blanken tot mijn grote verschrikking ook op moesten) en vervolgens het presenteren van de cadeaus, in mijn ogen een heel aparte gelegenheid: iedereen wordt een voor een naar voren geroepen en trekt dan met veel toeters en bellen heel theatraal een paar flappen. In mijn westerse hoofd komt het natuurlijk heel vreemd over, en ik voelde me bijzonder gelukkig dat ik mijn geld in een envelopje met een kaartje had gestopt (waar de jarige overigens de rest van de avond mee in haar hand had gelopen, ze was er behoorlijk fan van geloof ik). Het meest bizarre was nog wel dat als je je cadeau gegeven had, je een stukje taart (van een paar vierkante centimeter en verpakt in een servetje) op je plaats gebracht kreeg, in ruil ofzo. Bijzonder :)

Ergens in deze lange tijd kreeg ik een lachstuip die ik maar half wist te onderdrukken - hoe bizar was dit, ik zat op een verjaardag van een meisje dat ik nauwelijks kende (niet eerder had gezien), dat om zes uur zou beginnen en om half een net anderhalf uur bezig was en nog niet tot een eind leek te zijn gekomen, met een of andere vreemde mafketel naast me die me op zn Afrikaans probeerde te versieren, terwijl ik amper twee weken daarvoor nog in Nederland op de bank had gezeten. Na de heavy refreshment (die letterlijk zo aangekondigd was op het programma, bestaande uit een vissandwich, wat te drinken, watermeloen en een stukje gerookte vis) waren we toe aan het openen van de dansvloer. Inmiddels was ik bijna in slaap gevallen, maar gelukkig was er een jongen die ik al een beetje kende uit onze buurt die met me ging dansen, zijn handen thuis hield en ervoor zorgden dat geen andere mannen me lastigvielen. Ik was hem hevig dankbaar :) Zo kwam het dat we toen de dansvloer stilgelegd werd en iedereen weer moest gaan zitten om twee uur 's nachts, we besloten er tussenuit te sneaken. Achteraf bleek dat een goede beslissing te zijn geweest, omdat er wat ongeregeldheden waren geweest tijdens het feestje. Al met al was het een bijzondere ervaring, die ik ook niet had willen missen. En ik ga ook wel weer als ze me nog eens vragen (al was het maar uit beleefdheid) - ik neem alleen een puzzeltje mee denk ik ;)


Mijn dieet hier is ongeveer als volgt te beschrijven: 's ochtends wit (zoetig) brood met jam of pindakaas en thee, chocopoeder of melkpoeder met heet water, 's middags warme lunch, typisch iets met witte rijst, plantains (een soort gekookte of gefrituurde bananen), spaghetti (als je geluk hebt), aardappels of yams (soort zoetige aardappel) met een saus varierend van kleur van rood tot groen, vaak met een stukje vis of vlees. Soms hebben we spaghetti met groentenmix erdoorheen (jummie) of een soort van nasi, maar de lokale gerechten (voor zover ik al de echte lokale gerechten heb geproefd) zijn ook goed te eten. Ik heb nog niets gehad dat ik echt vies vond, sterker nog, het meeste vind ik erg lekker. Groundnutsoup (pindasoep) en eggpie zijn favoriet! 's Avonds krijgen we weer hetzelfde soort brood als 's ochtends, met jam of pindakaas en dezelfde keus aan dranken. Soms krijgen we een gekookt eitje of avocadosalade erbij, wat de boel erg opfleurt - een leuke onderbreking van het dagelijkse ritme.

Gisteren was het Rosemarie's verjaardag en heb ik pannenkoeken gebakken. Wat heerlijk was het om weer eens zelf te kunnen koken :) Zwaar van genoten, en gelukkig het zeer dankbare publiek ook. Het was een gezellige en leuke dag en avond.

Sonja, eindelijk een antwoord op je vraag over microkrediet:
Er is een programma hier geweest waarin vrouwen in de omliggende dorpen gingen werken met microkrediet. Hoewel het over het algemeen een succesvol idee is, was het programma dat hier uitgevoerd is niet zo geslaagd, omdat de vrouwen werd gevraagd 500 franc (ongeveer een euro) per maand te sparen, en dat bleek te moeilijk te zijn. Je moet je voorstellen dat de vrouwen die daar wonen echt in de armoedegrens leven en dat zo'n bedrag voor hen vaak al een probleem is. Daardoor hadden ze niet echt de kans om hun kapitaal te vergroten. Omdat ze al belast zijn met een niet te zuinige portie dagelijks werk, is het moeilijk om extra tijd te maken om het geld te investeren, dat was geloof ik de conclusie van het onderzoek.

Anderzijds is UAC denk ik een levend voorbeeld van microkrediet. De organisatie zelf is van heel klein gestart, met weinig krediet en heeft zichzelf zo zelfvoorzienend weten te krijgen dat er nu een complete school gerund wordt die in principe onafhankelijk is van hulp uit het buitenland (hoewel voor de bouw van de nieuwe school ze wel weer afhankelijk zijn van fondsen). Het disability project van UAC geeft gehandicapten in de omliggende dorpen een aantal materialen (dus niet echt geld), waarmee ze kunnen werken om mandjes en onderzetters te maken (manden van riet en onderzetters van bierviltjes met stukjes stof eromheen, een heel leuk idee). Deze producten kunnen ze dan zelf op de markt verkopen, waardoor ze weer geld krijgen om nieuwe materialen aan te schaffen. Maroua, zelf een gehandicapte jongen van een jaar of twintig, is een druk baasje dat zelf al een heel netwerk bij elkaar geknutseld heeft en daardoor het disability project goed kan ondersteunen. Doordat hij de hele boel leidt heb ik wel het idee dat dit wel goed kan komen. Sonja, als je het leuk vindt om dit soort verhalen voor school te gebruiken kun je dat zeggen, dan schrijf ik je nog even iets uitgebreider erover...

Inmiddels raak ik eraan gewend dat ik bijna dagelijks aangesproken word door mannen die wat met me willen 'drinken': ze gaan naast je staan en zeggen: oh baby you're so beautiful, I love you... etc. Af en toe trek ik het niet zo goed, zoals laatst toen een man vanaf de weg naar me begon te toeteren (wat hier betekent dat je in kunt stappen als het een share-taxi zou zijn geweest), en toen ik (lichtelijk verbaasd over zo'n vreemde uitnodiging, alsof ik daarop in zou gaan?) mijn hoofd schudde om te laten merken dat ik absoluut niet van plan was in te stappen, parkeerde hij de auto en heeft hij me drie kwartier lang het leven zuur gemaakt door zich voor te stellen, erop te staan dat ik iets met hem ging drinken (waarop ik ECHT even mijn hum verloor en zei dat het nogal lomp was om te zeggen dat ik hem beledigde door zijn aanbod af te slaan terwijl hij als volslagen onbekende mij niet wilde laten gaan en me insults om de oren smeet als dat ik mooi was en niet alleen rond zou moeten lopen) en vervolgens besloot mijn mango's te betalen, wat ik niet ging accepteren. Hij wilde namelijk dat ik hem mijn nummer gaf, wat ik niet erg van plan was. Dan moest ik maar zijn nummer opschrijven en hem bellen, maar ik had gewoon echt even geen zin in zulk soort gedoe en zei dat ik dat niet ging doen... enfin, een half uur later heb ik hem laten beloven me te laten gaan als ik zijn nummer opschreef. Ik heb ik hem er maar wel gelijk bij verteld dat ik niet van plan was hem te gaan bellen, waar natuurlijk weer een kwartier discussie van kwam, maar goed. In return zou hij in zijn auto stappen en zonder mijn mango's te betalen (want dan sta je in het krijt) weg gaan. Toen ik zn nummer genoteerd had begon hij weer, maar toen werd ik boos en zei dat we een deal hadden gesloten: ik had zn nummer genoteerd, dus nu: bugger off!! Uiteindelijk werkte het, maar die middag hebben veel Kameroenezen zich een breuk gelachen en ik kwam nogal vermoeid en licht chagrijnig terug. Goeie genade, een uur weg om even op straat mango's te halen... Dat hoort dus ook bij het leven hier.

In het kader van positieve ervaringen kan ik jullie nog wel wat leuks vertellen over mijn eerste Kameroenese vriendschap: Dieudonnee. Deze eigenaar van een sportwinkeltje in de buurt wilde me heel graag zijn school laten zien. Aangezien ik er elke dag langs loop, was het wel wat lastig om hem continu af te wijzen, en we hadden al een paar keer gepraat, dus uiteindelijk was ik toch te nieuwsgierig om niet te gaan. Zo gezegd, zo gedaan, ik ging met hem mee naar zijn school op een vrije dag. Hij had (tot mijn grote plezier) het zoontje van zijn huisbaas meegenomen, waardoor ik meer het idee had dat het niet onveilig voor me zou zijn. We namen een taxi, die hij tot mijn grote verbazing per se wilde betalen (meestal gaan de mensen hier er vanuit dat als ze bij een white man aan tafel gaan zitten of wat dan ook met hen samen doen, de white man betaalt - wat wel nare situaties op kan leveren in cafeetjes trouwens, je moet mensen echt dwingen hun eigen drankjes te betalen). Dieudonnee studeert civil engineering en is in december klaar. Hij wil nu al dat ik (als blanke) bij zijn afstudeerpresentatie ben... ik heb gezegd dat dat nog even onbesloten blijft voor nu. De rondleiding door de school was erg leuk. We gingen langs zijn leslokalen, voor gewone les en tekenles (soort wegenarchitectuur, het is eigenlijk gewoon stadsplanning wat die jongen doet!) en langs de praktische onderdelen die leerlingen van de wegenbouwopleiding deden (muurtjes metselen met ijzeren verstevingen erin etc). Hij was oprecht enthousiast toen ik hem vertelde over mijn human geography courses die ik op UC had gedaan, en dat was een hele verademing voor me: iemand met wie ik (zei het wat moeilijk omdat hij meer Frans dan Engels spreekt) over academische dingen kon praten en die meer interesse had in wat ik te vertellen heb dan in mijn geld, huidskleur of het feit dat ik misschien een vlucht naar Europa zou kunnen betekenen (de reden voor de meeste mannen om op je af te stappen). We hebben wat gedronken en vervolgens liet hij me de bakkerij van zijn oom zien, ontzettend leuk. Het mooiste was dat hij me het recept wilde geven, wat natuurlijk heel lief was - 6 kg suiker, 1 kg zout, 50 liter water... voldoende voor twee badkuipen! Ik heb gezegd dat ik het wel eens zou proberen als ik thuis was, maar ik denk dat ik ietsie minder neem. Hoewel, ik kook sowieso meestal voor een weeshuis ;)Ik moest mn best doen om niet te lachen en ben wonder boven wonder geslaagd door alleen een wat overdreven grote glimlach tentoon te spreiden. De dag was "gewoon" en erg gezellig, en dat helpt me weer om me hier ook wat "thuis" te voelen.


De tijd gaat hier wel snel. Van de week heb ik voor het eerst het gevoel gehad echt 'druk' te zijn, ik moet zeggen dat ik er erg van opknapte. Voel je je wat nuttiger he... Ik heb inmiddels een aantal keer bijles gegeven, en nu pas heb ik echt het idee dat ik echt ernstige armoede tegenkom. Kinderen van een jaar of 15 die uren achtereen in de klas zitten, alleen maar om woorden over te pennen waar ze geen hout van kunnen begrijpen, omdat ze niet kunnen lezen! Het is vreemd om te zien hoe ze bijna foutloos de woorden over hebben genomen, een ontwikkeld handschrift hebben, maar het woord 'CAR' nog niet van 'RAT' kunnen onderscheiden. Schrijnend, en moeilijk om wat aan te gaan doen. Ik werk inmiddels met het herkennen van klanken en letters ipv volledige woorden, maar het gaat lang duren, en dat is niet zo gek ook. Wat een rijkdom krijgen we als Westerse kinderen toch mee uit school...

Morgen ga ik op weg naar Mamfe, de laatste Kameroenese stad voor de grens met Nigeria. We gaan Charles naar Nigeria wegbrengen (dat wil zeggen, tot Mamfe, en dan neemt hij verder een busje). Daarnaast gaan we iemand van MIVA Nederland (een sponsor) rondleiden langs het project in Mamfe (daar zitten ze ook met een klein zusterprojectje). Het schijnt een heel mooie rit te zijn, door de jungle, en het is natuurlijk leuk om iets nieuws van het land te kunnen bekijken. Ik ben erg benieuwd en zal proberen verslag te doen van mijn belevenissen.

Ik zie dat het toch weer een lang verhaal geworden is... kun je nagaan hoe mijn dagboek er inmiddels uitziet (hij raakt al goed vol Willem & Co, ik gebruik m veel!). Oma, Opa, mams, Mark, Henk, Sonja, Karin, Rik, Mark, Hedwig, Anne, Maaike, Henrike, Jos, Marleen en ieder die ik onverhoopt vergeten ben, bedankt voor jullie vele bemoedigende en gezellige berichtjes :) Het is fijn om zo wat van jullie te kunnen horen (ook al is het een beetje one-way natuurlijk), ik zit hier alweer bijna een maand (gek idee he), en mis het Nederlandse wel een beetje hoor. Maar verder niets te klagen, ik ben weer gezond, het is hier indrukwekkend, ik leer, zie, beleef en doe een hoop. Ik hoop vooral dat als ik hier uiteindelijk weer vertrek, UAC ook een stapje verder is. Ik ga er mijn best weer op doen van de week!

Liefs en knuffels,
Mirte

P.s. Ik wil nog even met jullie delen hoe BIZAR het was dat ik ineens iemand zag lopen in een sweater van het CCNV (mijn oude middelbare school)!! In the middle of nowhere liep ineens iemand met dat logo... alles wordt hier tweedehands verkocht, maar je ziet maar weer hoe klein de wereld is.