About ye don com en I don flup

Ha daar aan de andere kant van de wereld,

Laat ik beginnen met het belangrijkste feit van de dag: Evert, van harte!! Maak er een hele leuke dag van (de hangover komt morgen pas :p) en nog vele jaren... volgend jaar ben ik weer van de partij hoor, op je verjaardag!

Dag rest van mijn lief leespubliek! Hoe gaat het allemaal in Nederland? Dank voor alle reacties en mails, fijn om van jullie te horen.

*Bouwen*
Hoewel chronologisch onverantwoord ga ik jullie eerst eens vertellen wat ik vandaag heb gedaan :) Voor de vocational unit van het Star Project van UAC (het bouwen van de nieuwe schoolcampus) hebben Bram en Rosemarie fondsen verworven, en het gaat supersnel! Vandaar dat ik vandaag lekker mee heb geholpen met kruiwagens zand verslepen en het gelijkmaken van de vloer van de nieuwe vocational unit zodat het cement kan worden gestort. Ik had bewust doordeweeks mijn andere activiteiten voorop gezet, maar van het weekend was het heerlijk om even flinke fysieke inspanning te ondergaan :)
En wat is er dan heerlijker om vervolgens te lunchen, even wat te hangen (lees: in slaap vallen) en achter de computer te kruipen om jullie op de hoogte te brengen van mijn belevenissen hier? Precies. Hoewel mijn beide duimen behoorlijk geleden hebben (een heleboel superstoere pleisters sieren mijn handen) ben ik vandaag verder in topvorm. En ja, dat is noemenswaardig, want het is wel een poosje geleden dat ik dat heb kunnen beweren. Heel fijn dus!

*Ziek, zwak en misselijk*
In het kader van wekelijkse ziekte had ik natuurlijk kunnen vermoeden dat het eten van yoghurt (wat in sommige gidsen afgeraden wordt omdat het een melkproduct is) misschien niet een Nobelprijswaardig idee was. Maar ja... de verleiding was te groot. Mijn 100 ml yoghurt kwam me erg duur te staan: na meerdere overgeefsessies kon ik niet echt meer op mijn benen staan en ook niets meer binnenhouden. Dit had tot gevolg dat de lokale arts (een vrouw!) mijn kamer met een bezoekje kwam vereren, en besloot me aan een infuus te leggen. Degenen die weten hoe mijn verhouding met naalden en prikken is, kunnen wel raden dat ik van het advies om een infuus in mijn hand te stoppen eerder zieker dan beter werd. Helaas moest ik toch onder ogen zien dat ik niets binnen kon houden, dus dat de arts wel gelijk had dat orale medicatie niet zou gaan helpen. Bij de tweede poging (ja, er was ook een eerste, tot mijn grote spijt)lukte het de arts om het infuus op de goede manier in te brengen en was het leed voorlopig geleden. Toegegeven: het hielp wel. De volgende ochtend was ik nogal gammel en klaar voor de volgende stoot medicatie, maar in elk geval waren de ergste problemen over. Hoewel ik de afgelopen weken nog wat ziek, zwak en misselijk (letterlijk) ben geweest, was ik vandaag dus weer de oude. Yay :)

*Jamadianle graduation*
Het is wel even geleden dat ik mijn weblog heb geupdate, dus ik heb jullie verder ook nog een hoop te vertellen! Ten eerste hebben we de graduation van de kids van Jamadianle (de kleuter/lagere school) achter de rug, inmiddels ruim twee weken geleden. De foto's hebben jullie al gezien (al die paarse kids), maar ik wil jullie het verhaal natuurlijk niet onthouden, want het was een van de leukste dingen die ik tot nu toe hier mee heb gemaakt.

Om negen uur zou de hele happening beginnen. Natuurlijk was dit niet het geval, maar als je er eenmaal aan gewend bent dat het veel later gaat worden, is het allemaal niet zo'n groot probleem meer. Ik had nog bijna de wie-gokt-de-juiste-begintijd weddenschap gewonnen, maar helaas ging de eer naar Chris, die half twaalf schatte (ik had 11 uur gezegd) terwijl de graduation om 11.20 begon. Gelukkig was er voor de officiele start genoeg te beleven en te zien: al die kids in hun schattige caps en gowns, tikkertje spelend en rondrennend, en af en toe in drommen je omcirkelend "snap me, snap me!"... Mocht je toch even niets te doen hebben dan kon je je nuttig maken met het opblazen en ophangen van ballonnen, het aankleden van de kids of het plaatsen van de stoelen.

Speeches zijn er op een Afrikaanse gelegenheid bijna altijd teveel. Toch was het dit keer goed uit te houden omdat ze werden afgewisseld door kleine optredens door de kinderen van Jamadianle: een heus debat (vraagstelling: Is de pre-nursery nuttig?), het schoollied en het Kameroenese volkslied door het schoolkoor, een playbackshow, de dansgroep en een toneelstukje. Vooral het debat (met keurig opgedreunde stukjes waarin veel te moeilijke woorden voorkwamen) en de playbackshow (sexy dancers, haha) waren hilarisch. Toch was alles van een verbazingwekkend goed niveau, heel leuk om te zien.

Na de graduation-optocht (wat een schatjes, en al die blije gezichtjes!) die de kinderen al zingend onder bananenbladeren doorvoerde en eindigde met de pledge dat ze hard zouden werken in de primary school, was het tijd voor het uitdelen van de diploma's. Een langdurig geheel, maar totaal geen probleem natuurlijk als je lekker foto's kunt maken :) Vervolgens werden prijzen uitgereikt voor de beste drie leerlingen van elke klas, en voor de meest punctuele, beste overall scorende, schone en best vooruitgaande leerling per leerjaar. Kelly, de oudste dochter van Mr. Orock, die in de 4e zit, was tweede in haar jaar en Eveline, de tweede dochter, was een van de nursery-to-primary graduates... we waren apetrots :D

*Volleybal!*
Het was al van tevoren afgesproken: na de ceremonie zou ik dan eindelijk toch gaan volleyballen met Dieudonnee en zijn klasgenoten. Ik was er erg benieuwd naar, en uiteindelijk bleek het ook erg leuk. Na het opruimen bij de graduation spoedde ik me naar de "sportwinkel" van Dieudonnee. Eenmaal aangekomen bij de universiteit (waar ik al eerder was geweest) werd ik voorgesteld aan de leden van het volleybalteam. De meesten konden niet echt volleyballen, maar Dieudonnee en de teamcaptain Yannick waren best goed. Sterker nog, Yannick was een soort Marcin (voor de Van Slaggers onder ons) maar dan nog goed ook. Zeg maar een Rik of een Ronald. Was leuk om hem setups te geven, alleen een beetje sneu voor de rest van het veld. Al met al was het een hele leuke middag, die de stromende regen noch het halfgare net wist te verpesten.

*Leren zwemmen*
In het kader van "andere plaatsen leren kennen" zijn we met de vocational unit naar het strand in Limbe geweest. Het was een hele happening, met 20 man en een hele lading pannenkoeken, bananen en flesjes drinken in het minibusje. Eenmaal aangekomen was er niets mooiers dan de vertwijfelde gezichtjes van de studenten: brr, dat water, moeten we daar nou echt in? Een half uur later lag iedereen (op een uitzonderingsgeval na) lachend en spartelend in de golven. Ze konden gelukkig bijna allemaal zwemmen, en degenen die er niet zo goed in waren bleven wat dichter bij het strand.

Na een paar inspannende potjes voetbal, waarin ik, onhandig als ik ben met voetbal, wonder boven wonder nog wist te scoren ook en zo de eeuwige goedkeuring van een aantal van de studenten leek te hebben verworven, was het tijd om John, de chauffeur, het water in te krijgen. Hij had van tevoren al gezegd dat hij niet durfde, omdat hij nooit had leren zwemmen, maar ja, als tegenprestatie voor mijn deelname aan het voetbal kon hij gelukkig niet weigeren. Dus daar gingen Rosemarie en ik, met een bonk van een kerel die krampachtig onze handen vasthield stapje voor stapje het water in. Na verloop van tijd werd het zelfvertrouwen van John steeds groter (zo eng is het nou ook weer niet...), dus konden we pogingen ondernemen om echt te gaan "zwemmen". Ik liet hem de beweging van de armen en benen zien, maar toen hij het probeerde was het enige dat zichtbaar bleef een paar hopeloos spartelende armen en benen en een heleboel belletjes, waarna ik hem maar omhoog heb getrokken :) We hebben nog een paar keer geoefend met de armen onder de buik (net als met kleine kinderen), maar John is huge dus dat hield ik niet lang vol, waarna we gedwongen waren een punt te zetten achter de zwemles. Snel daarna zaten we op de achterbank, waar ik heerlijk moe en rozig in slaap kon sukkelen.... hmmmmm!

*Werk!*
Afgezien van allerlei speciale dingen zijn er ook een heel aantal werkdagen voorbij getrokken. Mijn voornaamste activiteiten zijn remedial teaching en voorbereiding geweest, met als top of the bill de training seminar die ik samen met Petra heb gegeven.

De zogenaamde teacher training was een tweedaags programma voor alle leraren van de lagere school, waarvan het voornaamste doel was om erachter te komen waar de grootste knelpunten van Jamadianle zitten (volgens de docenten) en ze het een en ander aan kennis over te dragen. Beide dagen waren gevuld met een teambuilding activiteit, een brainstorm sessie, eerste hulp instructie en informatieve presentaties. Ik had de teambuilding activiteiten in het programma opgenomen omdat ik samenwerking en medewerking van de docenten wilde stimuleren, en het werkte wonderbaarlijk goed. Elke docent kreeg een stukje papier op de rug geplakt, waar de anderen vervolgens positief commentaar over de desbetreffende leraar op konden schrijven. Het gevolg was een gezellig rumoer, gelach en een complete cirkel van mensen die op elkaars rug aan het schrijven waren. Het verbaasde me hoe goed de docenten meewerkten en hoe serieus ze waren, het resultaat was erg leuk. Nadat de boodschappen op de papiertjes in paren waren besproken, ging ik mindmapping met ze doen: "Jamadianle" in het midden, en associeren maar! Nadat ik een voorbeeld had gegeven, bleef het even stil, maar twintig minuten later bleek het resultaat verbluffend: iedereen had een keurige mindmap gemaakt, met de problemen die zij het meest associeerden met Jamadianle. Met alle docenten samen heb ik een grote mindmap gemaakt op het bord, waardoor geweldige discussies ontstonden die heel veel aan de oppervlakte brachten. Natuurlijk was een van de klachten "te laag salaris", maar er waren ook dingen waar uiteindelijk oplossingen voor konden worden aangedragen de volgende dag, toen we een probleem-oplossing sessie deden en de problemen prioriteiten hebben toegewezen. Zo is besloten dat alle docenten een toegangstest maken voor hun eigen klas, zodat de kinderen die van andere scholen instromen niet in een compleet verkeerde klas terechtkomen. Daarnaast zijn we overeengekomen dat de database die ik heb gemaakt in Access volgend jaar in gebruik genomen zal worden - de docenten waren verbazingwekkend enthousiast ("dit willen we heel graag!").

De EHBO was nuttig en er werd vrij actief deelgenomen. Ik was erg blij met Petra's hulp, aangezien zij een formele cursus EHBO gevolgd heeft. Verder was de HIV/AIDS lezing een hit (vooral de condooms werden hartelijk verwelkomd), hoewel we in een moeilijke situatie terecht kwamen toen een van de docenten beweerde dat een Kameroenese arts AIDS kon genezen, en dat veel bijval kreeg van andere docenten. Het feit dat ze aanvoerden dat "jullie met jullie Westerse technologie dat natuurlijk nog niet kunnen geloven, maar dat het nog wel bewezen zal worden", maakte het niet makkelijker voor ons westerlingen om een passend antwoord te vinden. We hebben gezegd dat er voor zover wij weten en geloven echt geen medicijn of middel tegen AIDS bestaat, en toen maar gezegd dat je het sowieso moet proberen te voorkomen (voorkomen is beter dan genezen), en dat hielp wel. Mijn presentatie over pesten en voorkeursbehandeling viel in goede aarde, en dat besloot een heftige en inspannende seminar. Achteraf kreeg ik veel complimentjes en de docenten vonden het naar eigen zeggen "super" en wilden graag deelnemen aan vervolgsessies. Opstekertje!

Met mijn remedial students gaat het ook steeds beter. Alphonse heb ik inmiddels wel meer gezien, en omdat we nu op zijn echte niveau werken gaat hij echt vooruit. Hij begint het idee van rijm te begrijpen en hoewel hij er heel hard over moet nadenken gaat het best goed met het matchen van plaatjes die op elkaar rijmen. Dan is er Junior, die de basis van het lezen wel heeft (letter-klank herkenning), maar bij en onbekende combinatie (bijvoorbeeld OU, OO of AI) compleet de weg kwijtraakt. Hij pakt de dingen die ik hem leer razendsnel op, en ik weet zeker dat hij als ik in november afscheid neem van UAC redelijk tot goed kan lezen. Of het nou de triestere gevallen (bijvoorbeeld Alphonse) betreft, of de snelle leerlingen (Junior), het werk is ontzettend leuk en het herinnert je aan waar je het voor doet. Genieten!

Het curriculum van de vocational unit begint ook vooruitgang te boeken. Ik snapte eindelijk dat het curriculum ook heel nuttig is voor komende vrijwilligers (zoals in het vrijwilligershandboek van UAC Nederland staat: dan hoeft niet iedereen het wiel opnieuw uit te vinden) - en dat was ik even vergeten. Het plan is nu dat ik een paar vergaderingen met Henri, Takor en Jerry doe, waarna ik zelf het curriculum schrijf. Het curriculum van Jamadianle moet ook geschreven worden, en daarvoor hoop ik samen te kunnen werken met de Head Teacher, Sylvie. Is nog pending, maar we zullen zien waar het op uitdraait!

Tot slot (want ik moet bijna gaan eten) zal ik jullie nog even verlossen van de vraag wat ik nou in vredesnaam bedoelde met "Ye don com" en "I don flup". We hebben lessen Pidgin gehad van Olivia, de vrouw van Henri!! Het verklaarde een heleboel, en was erg interessant. Zo betekent "Ye don com" you done come, ofwel, je bent gekomen, welkom. Dat was altijd heel verwarrend, omdat don wordt uitgesproken als "doon", waardoor het lijkt alsof ze "don't" zeggen. I don flup vond ikzelf grappig, het betekent dat je genoeg hebt gegeten (I done fill up). Over een paar maanden wil ik niet anders meer, zeggen ze hier. Dat betwijfel ik een beetje, maar het is leuk om een beetje te begrijpen wat de mensen zeggen.

Ik ga dr een eind aan breien. Ik heb jullie nog niet eens verteld over Magbo (die officieel Agbor-Arrey blijkt te heten) en haar graduation, maar dat moet dan maar een andere keer, want ik ben al laat voor dinner. Tot mails allemaal, en bedankt iedereen voor de mails/informatie/gebruik van jullie netwerken enzovoorts!!

Liefs uit een zowaar zonnig Kameroen,
Mirte